Wychodzę w noc

A ciemność wyłupia mi oczy

Lecz nie na tyle, by nie zauważyć

Światła w twoim domu

Które tak bardzo niepokoi

Nic nie sprawi

Że przestanę się lekać

Nic mnie nie pocieszy

I nic mnie nie ukoi

Każdy oddech 

Jest odrębna historią cierpienia

To co opadło na moje ramiona

Zdaje sie pokrywać cale miasto

Każdą ulicę i każdą postać

I nic nie migocze nawet

Żadnych świetlnych znaków

Tylko ten w twoim domu

Ale to sam lęk i niepokój

Ciężko oddycha się strachem

I ciężko trawi się własną historię

Mozolne są wszystkie ruchy

I bez nadziei wszelkie działania

Jedyne co trzyma przy życiu

To myśl, że ty też własnie umierasz

Nie po to by cię stracić

Ale by wiedzieć, że też tak czujesz