Chcę żeby spadł śnieg
Przykrył moje myśli
Łatwiej jest pełzać w mroku

Odrzucona rozpacz. Gorące perły w zgięciu łokcia. Rytm 9d.1/2M. Rytm ustającego pulsu, cieczy gęstych i gorących.

Noc, brak spokoju, spokoju brak, nigdy nigdy już go nie będzie.

Czekanie w pogoni. Zdarte do krwi pragnienie. Zwierzęce pożądanie człowieka, przedmiotu, uczucia. Brak, ogromny brak.

Tak bardzo nie wiem i tak bardzo sie boję. Drżę i czekam. Umartwiam się i drętwieje. Oczy budzą się pełne już łez. Serce bije za szybko, na własną zgubę.

Proszę. Już! Przerwij!

Uratuj.

Nigdy się nie kończy

Ten wrzód na mózgu

Czuje ciepłe palce

Na moim nadgarstku

Ach! Cisza i słabość

Nic nie czuję!

Spojrzenie w oczy

4 sekundy...to znak to znak

Tarcza odmierza

Wartości sekundy

Czuję to na piersi

To znak, to znak

Wsunę się pod ramię

Przykleje do biurka

Wypowiem wiele słów

Z których większość porzucę

27.08.14 (5 d. 1/2 M)

Lipiec

Miasto z grymasem

Upał na stalowym niebie

Szare powietrze

I Ciebie w nim brak

Taksówka, oh! taksówka

Ratuje mnie z piekła

Wiezie mnie do domu

A Ciebie w nim brak

Zasne pod stołem

Śniąc o narkotykach

Po których zapomnę

Że Ciebie tu brak

Nie wejde do łóżka

Przylożę ucho do dywaniu

Posłucham o tym

Że Ciebie tu brak

Już, rozsypało się, rozpierdoliło doszczętnie. Spokojnie, to tylko powrót do śmierci, tam gdzie Twoje miejsce. Umarłaś. I co w tym dziwnego? Zawsze w końcu umierasz. Nie nauczyłaś się jeszcze umierać? Jesteś taka żałosna...tyle razy to robiłaś i znowu dziwisz się jak głupie dziecko. To tylko kolejny koniec świata żałosna dziewczynko. Zdychasz. I tyle. Nic wielkiego. Sama tego chciałaś. Po co sie uśmiechałaś? Po co cieszyłas się łaskotaniem motyli w brzuchu? Po co odnajdywałaś w pościeli ten zapach? Spokojnie...już możesz zmyć makijaż, już możesz nie zwracac uwagi na popękany lakier na paznokciach, już nie musisz czekać z sercem w gardle na mężczyznę, który czyni cię szczęśliwą. Daruj sobie. Zajmij się śmiercią. To jedyne co ci wychodzi.

Pomyliłam dziś słońce z wybuchem nuklearnym. Wyszłam z domu i to miasto znowu mnie udusiło.

Niby wszystko gotowe a nic się nie udaje. Paznokcie mam nadal czerwone. Wiatr podwiewał mi sukienkę. Straciłam resztkę powietrza w płucach. Dusza zebrała sie do rzygania, lecz w ostatniej chwili wszystko przełknęła. Widać to jeszcze nie ta chwila, gdy wszystko ulatuje. Musze podusić się jeszcze, dzień, dwa lub dłużej. Muszę zmęczyć śmierć w sobie, odłożyć na później. Pokonać jadłowstręt. Zmusić mięśnie twarzy do jakiegokolwiek ruchu. Pokonać drżenie dłoni gdy myślę o Tobie. Nie zwracac uwagi na wilgoć w majtkach. Muszę oddychać, muszę otworzyć szerzej oczy. Zasnąć. Wstać. Nie nienawidzieć ludzi. Muszę odbyć drogę powrotną do bólu, gdyż tam jest ciszej i bezpieczniej. Ćma jest jeszcze zbyt słaba, by uciec z otchłani. Spali ja słońce.

"Mrok na schodach. 

 Pustka w domu. 

Nie pomoże nikt nikomu. 

Ślady twoje śnieg zaprószył, 

Żal się w śniegu zawieruszył.

Trzeba teraz w śnieg uwierzyć

I tym śniegiem się ośnieżyć 

—I ocienić się tym cieniem,

I pomilczeć tym milczeniem."

Kocham Ciebie najbardziej jak się da
Oczekuje tylko Ciebie, niczego innego
Chcę Ciebie
Haa, jest jak jest
Akredytowany bilet w jedna stronę
Mam nadzieję

Ciągle o Tobie myślę, właściwie bez ustanku
Ignoruję wszystko co złe, nie chcę już go tego
Emanuję dobrem do Ciebie, przynajmniej się staram
Będzie co ma być, nie trzeba się martwić
Interpretuję tylko dobre znaki
Eskaluję... do Ciebie

M. ... miłość ...

Bezbrzeżnie coś sie połamało
I nim bezwiednie wpadło w ranę
Coś zakwililo i zaświtało
Zanim zostało połamane

Potem szyderczo jak skok z piętra
To bardzo chciało być przytulane
I grzęznąć w bredniach obiecało
Że nie chce nigdy byc tulane

Gdzie książe był, czym się zajmował
Że nie chiał obmyć mojej rany
To przecież nic się nie zdarzyło
Mały dysonans połamany

Żadnej myśli, żadnego słowa, żadnego zdarzenia, żadnego cienia, żadnego dźwięku, żadnego natchnienia, którego możnaby sie uczepić.

Zupełne nic.

Pełne zaćmienie
Umiejętność kamuflażu
Straszne wizje
Tobie zawdzięczam
Kręte ścieżki myśli
Amnezje ciepłych doznań

Nachalnie się przypomina

Ciepły

Głęboki

Chropowaty

Wydrążony

Na dole

Wgłębiony

Nisko leżący

Słodki i słony

Cielesny

Namiętny

Gorący

Wzbudzający

Smaczny

Gęsty

Kształtny

Piękny

Twój zapach

Na znak miłości wszystkie paznokcie maluję na czerwono. Moje ciało nie ustaje w gotowości do przyjęcia komunii z Ciebie. Upijam się białym winem i wszystko robię tak jak Ty byś to robił.

Krótka wiadomość z otchłani.

Przerażająco mocna jest pamięć rzeczy i miejsc. Najsilniejsza jest pamięć zapachu. Kolejna gorąca noc, która pachnie Tobą. Ulice pachną Tobą! Tak lubisz ciepłe noce. Modlę się o deszcz. Parki na osiedlu krzyczą. Rozpacz miasta w tęsknocie za naturą. Moja rozpacz w tęsknocie.

Strach chodzić po osiedlu. Twój zapach wypełnia ulice, pełza po schodach, nad chodnikami. Czai się w bramach, kładzie na ławkach, oplata filary. Wyjście z domu obezwładnia mnie. Czuje sie obezwładniona Twoim zapachem w obezwładnionym mieście. Odkrywam nóż w plecach.

Motyle w brzuchu kłębiły sie w takich ilościach, że przez prawie dwa miesiące chodziłam na palcach, gdyż z mojego żołądka cały czas próbowało ulecieć to słodkie, różowe i lepkie romantyczne robactwo, wyginało mnie na wszystkie strony, sprawiało, że czułam i zachowywałam sie jak niespełna rozumu, doprawadzając mnie niemalże do chwili porzygu w najmniej spodziewanym i odpowiednim momencie, sprawiało, że czułam się WYKURWIŚCIE SZCZĘŚLIWA.

Nienazywając, nie definiując, nie wzywając, nie namaszczając, nie umierając.

Zatliło się we mnie życie.

Na horyzoncie niewyraźnie zamajaczył Kaj...Kaj z Krainy Lodu. Lód nie odstępuje. Kaj jest daleko. Bardzo, bardzo daleko. Od 7 lat nie wybrał się aż tak daleko. Wykonuje dużo dziwnych i dość śmiałych ruchów, lecz to nie zbliża go wcale. Nadal tkwi na dalekiej północy. Zima nadal jest wieczna.

Balansując niebezpiecznie na krawędzi absurdu ostatecznie i z dużą ulgą przechyliłam się na Twoją stronę M. A Ty tymczasem pogrążłes się w labiryncie kwiatów i wilczych jagód własnych myśli. Co chwilę wychylał z nich łeb bestii - niecierpliwej, kąsającej, zmiennej i gotowej na wszystko. Pewnej nocy bestia wypełzła powoli i mozolnie z Twojego ciała, spojrzała Ci prosto w oczy i wtedy spuściłeś ją z łańcucha. Wgryzła się prosto w moje serce mając w głowie jedyną słuszna misję - ZNISZCZYĆ WSZYSTKO.

Tak, czuję się zniszczona.

Nie wiem kiedy...po 2 dniach? jednym? trzech? Ostro i niespodziewanie, jak cios sprutą butelką.

Stało się TO. Wyrzygało się ze mnie, wylało, rozsadziło mi głowę i do dziś nie odstąpiło.

A ja dotąd nie wiedziałam, że TO istnieje.

TO pachnie tak słodko, że muszę to zjeść. Leży przy mnie spokojnie jak tej nocy gdy siedząc w kryjówce na brudnym osiedlu patrzyliśmy w gwiazdy. TO mówi, że ładnie, że pieknie i że to bardzo lubi. Mówi i chce słyszeć. Domaga się. Chce moich myśli i mojego ciała. Dotyka tak delikatnie, aż trudno czasem to poczuć. Pozwala wsuwac się moim palcom w jego dłoń i łapie je w ciepły i kruchy kielich dłoni. Chce trwac w tym bez ruchu, w ciemnym pokoju pod cienkim kocem. Chce rozkoszy. Mojej. Pozwala śmiać sie i płakać. Pozwala mówić i słyszeć śmierć. Pozwala zdjąć moje maski.

Z całą pewnością bardzo Cię kochałam i masz jakieś pierwszeństwa. Lecz kiedy nadszedł mozolnie oczekiwany czas Trzech Żebraków - Bólu, Rozpaczy i Żalu, zrozumiałam, że jest to tylko i wyłącznie moim udziałem i jest to tylko Mój Ból, Rozpacz i Żal. Ty od dawna tkwisz w Krainie Lodu i jedyne co Cię prowadzi to Królowa Śniegu w postaci butelki Wódki, między którą a Tobą stałam tyle lat. Teraz, Książe, już nie zagrażam Tobie ani Twojej miłości. Róbcie i czyńcie co tylko zechcecie. Bo teraz :
Wszystkie banknoty jakich dotykałeś do tej pory, są w Twoim posiadaniu.
Wszystkie światła jakie widziałeś zapłonęły nad tobą.
Idź i nie przepraszaj!

Moje włosy, buty i zdjęcia. Moja Matka Boska Ciemna w szczątkowej aureoli którą pożera ciemność, lecz zawsze nade mną. Moje picie, palenie, moje łajdaczenie. Moje kieliszki, moja pościel, mój Pies. Moje w kącie płakanie, moje straszne umieranie. Mój strach, serca kołatanie, rąk drżenie, tęsknoty i niespełnienie. Nienażarte pragnienie, wieczne nieukojenie. Niewypowiedziane proszenie, po głowie nie pogłaskanie, nie przytulenie w noc ciemną. Niepewność. ..
...to TYLKO MOJE. Już nigdy nie Twoje.

Prepraszam...
...za straszne awantury, z domu wyrzucanie, brzydkie słowa, wieczny bałagan, palenie papierosów, polewanie ziemniaków sosem, mokry blat w łazience i spanie do południa. Za to wszystko i wiele innych, przepraszam szczerze z głębi mojego żalu.

A Ty idź i nie przepraszaj.

11 dni palimpsestu. Pamiętam i nie pamiętam, w ramkach wyciete niektóre obrazy, nałażą na siebie, nakładają się a potem rozpierdalają. Tak jakos było...mrok, mrok, picie, ćpanie mrok...przerwa...praca...gówno nie praca i mrok. Praca przerwą w mroku. Praca niby-praca, bo cóż można robić w takim stanie. Jedyne co z niej pamiętam to roztarty na ulicy mózg, rozjebane flaki, kawałki czaszki. Dzień jak codzień. Coś tam się stało. Siedmiu policjantów patrzy za parawan z niczego niemówiącym wyrazem twarzy. Chołota robi zdjęcia. Oni zapewne normalnie zjedzą obiad, a różowa plama na ulicy będzie schnąc sobie przez miesiąć lub dwa.

Na drugi dzień okazało się, że jednak wzeszło słońce. I ludzie popierdalają sobie ulica Bóg wie gdzie, chodzą sobie po różowej plamie. Niestety ja chodzić muszę po niej nadal. I chyba przez to boje sie iśc do pracy.

Następnie mieszkanie zdało się byc hotelem. Obcym, nieznanym miejscem wycieczki. Łóżko, brudna pościel, cały pokój. To nie tak...to nie tu. Ktoś sie pomylił, że mnie tu ulokował. A jedyne czego chciałam to wrócić do domu. Tak ogromnie nie wiedziałam jescze, że domu już nie ma...

Znalazł się ktoś, kto przejął kontrolę, stworzył prąd którym popłynęłam. Siedząc nad talerzem idealnie podanej zupy, jedzonej posrebrzaną łyżką z talerza z otartym brzegiem drugiego dnia odkryłam mężczyznę w jego ramionach i ustach. Sprawy jak zwykle zaszły za daleko, bo tak własnie jest z tymi sprawami. Nasączona jak gabka, cieknąca łzami i krwią, weszłam w konwencje prowadzącą na manowce. I kiedy poczułam fiuta w gardle, którego mimo wszystko przyjęłam jak opłatek, zrozumiałam, że jedyny kutas jakiego chcę jest Twoim kutasem, a ten który aktualnie profanował moje gardło i niech tylko Bóg wie co jeszcze, mógłby byc każdym z miliona, bez najmniejszej różnicy. I pomyslałam wtedy o Twoich ramionach, Twoich palcach z tak boską długa rzeźbą, jedynych i niepowtarzalnych, książęcych w swym chamstwie i zrozumiałam, że jedyne co mogę zrobić to położyć wszystko na łopatki.

Poranek, jak to poranek, bywa niezmiernie trudny. Kawa, śniadanie, rozmowa. Noc minęła. I wystrzeliło coś ze mnie, pozbawione świadomości, zamanifestowało swoja obecność czymś śliskim w moich majtkach. Nie mogłam uwierzyć...jakżebym mogła? Po tylu latach lodu i cynizmu, tylu żałosnie kończących się historiach, tylu razach kiedy kilka megaton mojego sarkazmu spuściło sie na czyjąś głowę, cos odmieniło się jak za pieprznięciem czarodziejskiej różdżki i utkwiło we mne.

A potem...noc straszna, noc zła. Noc podbudowana złym porankiem, złym dniem i złym popołudniem. Czekałam na zamówioną wódke i drżała mi noga pod stolikiem. Kurewskie napięcie. Kurewskie, bo zawsze kończy sie źle. A potem noc, która przyniosła samo zło. Noc, która zamordowała z premedytacja rodzące się chore szczęście. Nie ma bo nie ma. Utknęło. Rozjebałam wszystko! Do cna, na okruchy, na drzazgi. Nie ma nic prócz popiołu. Nie ma już pociechy, oparcia. Nie ma żadnej nadziei. Zostałam zupełnie sama, a wszyscy którzy mogliby mi pomóc nienawidzą mnie. Jestem kosmitą i mówię w nieznanym na ziemi języku. Moge krzyczeć, wrzeszczeć, machać rękami na migi, pokazywać palcem, ale to NIC nie da. Nie ma najmniejszej nici porozumienia, żadnego kanału, żadnego sposobu i żadnego języka, który umożliwiłby mi porozumienie sie ze światem.

Piekielnie mi żal wszystkich nienapisanych słów bo o wypowiedzeniu ich nawet nie myślę. Tak wiele historii żyje w mojej głowie, a wiekszość z nich pozostanie tajemnicą. Lecz tajemnica musi mieć odbiorcę, musi być ktoś kto choćby domyśla się jej istnienia, przeczuwa...lecz wokół mnie tylko suchy pieprz, ludzie bez soku, bez myśli na przekór. Więc może moje historie nigdy nie istniały i nigdy nie zaistnieją?

Czy aby coś istniało musi zostać powiedziane? Gdzie żyją postacie z książek i ludzie z obrazów? Czy to doprawdy jest tak, że ich nie ma? Skoro mają twarz i charakter to jakże mogą nie istnieć?

Wiele rzeczy ciężko jest pomysleć a jeszcze ciężej napisać lub ba! wypowiedzieć. Najtrudniej pisać o życiu. A to dlatego, że...uwaga będzie żałosny banał...(werble!)...życie jest trochę jak sen. Czy chcemy tego czy nie to owszem, pod niektórymi względami życie to sen.

I dlatego coraz mniej piszę a więcej myślę. I przestaje się wstydzić rozpierdolu w moich myślach. Taka jestem i inna nie będę. Rozpierdolona na dwa, na dziesięć, na tysiąć osiemset.