Kalendarz z pierwszej klasy ogólniaka. "Siegając po szczęście mamy nadzieje że wszystko będzie normalne. Ale trzeba być szczęśliwym, żeby zobaczyć szczęście...Ja sięgam jak inni po sztuczne szczęście.Nie gniewaj się za to..." Teraz ja sięgam po sztuczne szczęście. Nie gniewaj się za to.

Mam problem ze zrozumieniem tego, że to jest własnie TU i TERAZ. To nie jest żaden przystanek ani drętwy epilog do pięknej bajki w której wszystko będzie fantastyczne, fanfaryczne, roziskrzone i pod moim pełnym i jedynym nadzorem. To nie jest fucking poczekalnia!
Ale do mnie to nie dociera...

poprzez zwierciadło duszy
wpatruje się głeboko
by ujżeć co zamieszkuje za murem
piękno śnieżnobiałej skóry
aura która mnie otacza nie jest piękna
czerń serca -  to wszystko co pozostało mi do odnalezienia

ciemna rzeka płynie milcząco przez moje życie
jak odpływający gniew boży
mroczny cień tego co dotąd trwało
odpływa w martwym nieszczęsciu

żyć tylko po to by zobaczyć czym się stane
północ mym błotnistym domem
krótko przed wstapieniem ostatnia moja śmierć
jestem zmuszona podążać za płynącym strumieniem krwi

kiedy wino życia wyschnie
i przestrzeń kosmiczna pochłonie się
wyjmę z grobów wspomnienia i ożywię je
źródła udręki niszczący monsun