To miasto do niedawna

Moim jeszcze było

Dziś objęła je słabość

Jest szarą zmarzliną

Przez mętne okno

Rannego tramwaju

Widzę jak ptaki

O bruk uderzają

Spadając szarpią

W geście rozpaczy

Powietrze zatrute

Od bólu i płaczu

Idę chodnikiem

Opłakanym deszczem

Oddycham podartym

Rozpaczą powietrzem

Obojętnie mijam

Ptasie czarne ciała

Zazdroszczę im śmierci

Też spaść bym chciała

Przez szybę autobusu

Zapłakaną, ciemną

Widzę świat skażony

Smutku pandemią

Przyklejam twarz do szyby

Od piór ptaków czarnej

Podziwiam świat w przededniu

Wojny nuklearnej

Ciężki wieczór opada

Gdy wchodzę do domu

Czuję jakbym wróciła

Do swojego grobu

Stoję w pustym oknie

Z czarną dziurą w głowie

Patrzę na krajobraz

Krajobraz po Tobie

dla S.