Pomyliłam dziś słońce z wybuchem nuklearnym. Wyszłam z domu i to miasto znowu mnie udusiło.

Niby wszystko gotowe a nic się nie udaje. Paznokcie mam nadal czerwone. Wiatr podwiewał mi sukienkę. Straciłam resztkę powietrza w płucach. Dusza zebrała sie do rzygania, lecz w ostatniej chwili wszystko przełknęła. Widać to jeszcze nie ta chwila, gdy wszystko ulatuje. Musze podusić się jeszcze, dzień, dwa lub dłużej. Muszę zmęczyć śmierć w sobie, odłożyć na później. Pokonać jadłowstręt. Zmusić mięśnie twarzy do jakiegokolwiek ruchu. Pokonać drżenie dłoni gdy myślę o Tobie. Nie zwracac uwagi na wilgoć w majtkach. Muszę oddychać, muszę otworzyć szerzej oczy. Zasnąć. Wstać. Nie nienawidzieć ludzi. Muszę odbyć drogę powrotną do bólu, gdyż tam jest ciszej i bezpieczniej. Ćma jest jeszcze zbyt słaba, by uciec z otchłani. Spali ja słońce.

"Mrok na schodach. 

 Pustka w domu. 

Nie pomoże nikt nikomu. 

Ślady twoje śnieg zaprószył, 

Żal się w śniegu zawieruszył.

Trzeba teraz w śnieg uwierzyć

I tym śniegiem się ośnieżyć 

—I ocienić się tym cieniem,

I pomilczeć tym milczeniem."